woordwoeler

Dempsey Hendrickx (enfin ik dus eigenlijk, de schrijver van dit tekstje) trekt als Woordwoeler rond met zijn krijtje om in het straatbeeld vluchtige poëzie te brengen om bij stil te staan.

​

Of hoe Woordwoeler het zelf zou verwoorden:

​

Verdwaalde woorden doolden doelloos in de leegte van mijn hoofdholtes.

Ze zochten in krijtkrochten tekenen van betekenis,

een plek waar ze even konden uitrusten.

Zijn. Gestreeld worden door ogen.

De verlaten straten stonden paraat en werden het gelaat.

Om dan weer de wind te volgen, door weer en wind,

die het krijt wegveegt en in de steeg opsteeg.